Położony w strategicznym miejscu, u zbiegu ujścia Loch Etive i zatoki Lorn bronił jednocześnie tzw. Pass of Brander, jednej z głównych dróg prowadzących z regionu Argyll do centralnej Szkocji.
Twierdza położona jest w większości na masywnej skale.
Mury obronne twierdzy sięgają wysokości około 18 metrów, przy ich szerokości dochodzącej do około 3.5 metrów. Pełen ich obwód wynosi natomiast około 120 metrów.
Posiadały one też liczne wąskie otwory strzelnicze, które następnie zostały lub całkowicie zamurowane lub przystosowane pod użycie dział.
W związku, że do dnia dzisiejszego nie zachowały się oryginalne zwieńczenia ścian, trudno jest ustalić czy mury posiadały blanki czy raczej ich szczyt był zakończony drewnianymi hurdycjami.
Prace archeologiczne przeprowadzone w roku 2008 potwierdziły jednak, że wokół zamku położona była sucha fosa o szerokości przynajmniej 8 metrów i głębokości do około 1.8 metra.
Pierwotnie zamek nie posiadał też trzech potężnych wież, a jedynie sam kurtynowy mur. Jego zewnętrzne ściany były dodatkowo w całości otynkowane. Fragmenty tynku są wciąż widoczne na lewo od wejścia.
Budynek bramny został wybudowany już po przejęciu zamku przez ród Campbellów pod koniec XV wieku.
Zastąpił on wcześniejszy podobny budynek, po którym do dnia dzisiejszego zachował się jedynie niewielki fragment zaokrąglonej ściany widocznej na lewo od obecnego wejścia.
Kamienne schody datowane są na rok około 1720.
Oryginalnie do zamku prowadził drewniany zwodzony most. Wokół wejścia wciąż są widoczne punkty jego oparcia.
Wybudowany wewnątrz zamku tzw. “nowy dom” pochodzi z początków XVIII wieku.
Budynek powyżej głównego wejścia został przebudowany w XVI wieku. W tym samym czasie dodano też widoczne nad wejściem okno.
W długości muru po prawej stronie od wejścia, widoczny jest ponadto jeden z najciekawszych architektonicznych elementów zamku – dwudzielne okno lancetowe z piramidalnym ornamentem.
Drugie wejście, przeznaczone do użytku interesantów czy służby zostało umieszczone od południowej strony, tuż obok budynku bramnego.
Pomimo, że do dnia dzisiejszego nie zachowała się wschodnia ściana hallu, leżąca od strony dziedzińca, mimo to można raczej bezpiecznie założyć, że umieszczone w niej były kolejne okna oraz główne wejście.
Do tego ostatniego prowadziły kolejne zewnętrzne schody. Hall musiał utracić swoje dominujące znaczenie pod koniec XVII wieku. Wybudowany na jego parterze kominek sugeruje, że na początku XVIII wieku uległ on gruntownej przebudowie.
Oryginalnie wieża składała się z trzech piętr. Na parterze znajdowała się spiżarnia, która nie była bezpośrednio połączona z górnymi piętrami.
Wieża zachodnia, podobnie do donżonu także posiadała 3 piętra. Dorównywała też jej wysokością, jednak nie była aż tak potężna w swym przekroju. Współczesne schody prowadzą na pierwsze jej piętro.
Obecnie trudno jest jednak ustalić co stało się z pierwotnym budynkiem, gdy prywatne kwatery komendanta zamku zostały już przeniesione do donżonu. Z pewnością jednak około XVI wieku fragment jego parterowej części został przebudowany na kuchnię wyposażoną w wielkie palenisko.
Kolejna przebudowa tego budynku miała miejsce w XVIII wieku. Górne piętro kuchni zostało wówczas podzielone na dwa oddzielne pokoje do których od strony dziedzińca poprowadzono kamienne schody. Dodano także trzy mansardowe okna. W roku 1903 zostały one z kolei przeniesione na szczyt budynku bramnego.
Zamek Dunstaffnage znajduje się pod opieką Historic Scotland i jest otwarty dla zwiedzających przez cały rok.
Odwiedziliśmy w marcu 2018r.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz