Borów Polski

            BORÓW POLSKI

Ruiny zamku w Borowie Polskim wznoszą się na wzgórzu, na terenie dawnego zespołu dworskiego, na północ od drogi prowadzącej przez wieś. W pobliżu zamku znajduje się ko­ściół filialny pw. św. Klemensa, zbudowany – według tradycji – w 1414 roku. 

Powstanie gotyckiego zamku datuje się na przełom XIV i XV wieku. Wcześniej, w miejscu murowanego zamku znajdowała się niewielka drewniana budowla. 

Średniowieczny zamek był założony na rzucie prostoką­ta. W części zachodniej znajdował się trzykondygnacyjny dom nakryty wysokim dwuspa­dowym dachem, natomiast w części południowo-zachodniej – czworoboczny dziedziniec otoczony murem kurtynowym.

 Całość założenia otaczała fosa. Budowla została zmoderni­zowana w latach 1548-1550. Kapitalny remont przeprowadził Georg Rechenberg z Oty­nia.

 Tablica erekcyjna odnaleziona na terenie zamku, wskazuje, iż modernizację przeprowadzono w dwóch etapach. W pierwszym – przebudowano zapewne dom gotycki i mury kurtynowe. W drugim – zni­welowano fosę przy wschodniej ścianie gotyckiej budowli, dostawiając do niej nowe skrzy­dło.

 Renesansowa budowla była czterokondygnacyjna. Do południowo-wschodniego na­rożnika została dostawiona czterokondygnacyjna, cylindryczna wieża.

 Budynek w 1649 roku został przejęty przez jezuitów czeskich. Zamek nie był użytkowany. 

Zniszczeniu ule­gło najpierw skrzydło średniowieczne, później całość założenia. Wzniesione przez jezuitów około 1700 roku nowe zabudowania folwarczne powstały być może częściowo przy uży­ciu materiału ze zniszczonej budowli.

 Około 1800 roku runęła renesansowa wieża.  W 1879 roku ma­jątek zakupił minister Rudolf Friedenthal. W 2. poł. XIX wieku zachowana cześć renesan­sowa została zaadaptowana na spichlerz.

 Budowla została nakryta nowym dachem i otrzy­mała nowe stropy. Od końca lat 60. XX wieku, kiedy runął dach i stropy, budynek  popada w ruinę. Zamek jest zachowany fragmentarycznie, zachowały się relikty murów gotyckich i założenia renesansowego.

 W latach 2001-2002 na terenie założenia przeprowadzono prace archeologiczne, w trakcie których cały teren oczyszczono i uporządkowano. Obecnie obiekt jest zaniedbany.

Odwiedziliśmy w lutym 2014r.

                 

                     KOŻUCHÓW

Zamek w Kożuchowie – murowana warownia wybudowana w XIII-XIV wieku przez Piastów głogowsko-żagańskich w północno-zachodniej części Kożuchowa, w miejscu starszego drewniano-ziemnego grodu.

Zamek w swojej pierwszej fazie składał się z wieży-stołpu zbudowanego w dolnej części na planie czworoboku i okrągłej w górnej części. Wieżę otaczały wcześniejsze fortyfikacje ziemne.

 

W późniejszym okresie otoczono ją murem na planie czworoboku, wewnątrz którego zbudowano od wschodu budynek mieszkalny.

 

W 1369 roku, po śmierci księcia Henryka V Żelaznego, stała się siedzibą jego syna Henryka VIII Wróbla. Książę Henryk IX Starszy otoczył obiekt drugim ciągiem murów. Zamek w tym czasie był wprzęgnięty w system miejskich murów obronnych.

Na przełomie XV i XVI wieku zamek był  w posiadaniu późniejszego króla polski Jana I Olbrachta, a w latach 1499-1506 Zygmunta I Starego,. Następnie zamek był rezydencją książęcą, a od 1685 roku klasztorem zakonu karmelitów.

 

Po kasacji zakonu w roku 1810 zamek w Kożuchowie przejęła amia pruska. W klasztornych murach urządzono zbrojownię i taką funkcję obiekt pełnił do końca XIX wieku.   W tym okresie osuszono i zlikwidowano zamkową fosę oraz rozebrano basteję. W latach 1897-1945 użytkownikiem zamku była gmina ewangelicka. Po remoncie ukończonym w roku 1984 zamek zaadaptowano na cele kulturalne.

Obecnie zamek to czteroskrzydłowe założenie o dwóch kondygnacjach zwieńczone wysokimi dachami krytymi dachówką.

Odwiedziliśmy w lutym 2014r.

Dwór w Czernej

                                              Czerna

Renesansowy dwór w Czernej został wzniesiony w latach 1558-1559. 

W roku 1725 będąca w posiadaniu pałacyku rodzina von Stoschów poddała go renowacji oraz wzniosła skrzydło wschodnie. Kolejnym przemianom dwór uległ w latach 30 - tych i 50 - tych XIX w. z inicjatywy Budenbrocków. 

Obecnie jest to trzykondygnacyjny, murowany z cegły i kamienia, podpiwniczony budynek założony na planie prostokąta z dostawionym dwukondygnacyjnym skrzydłem od wschodu. 

Wejście główne do pałacyku umieszczone zostało po środku elewacji zachodniej. Zdobi je piękny, architektoniczny portal z piaskowca.

 Wokół niego umieszczono osiem tarcz herbowych. 

Obok wejścia dostawiono do murów wieżę schodową nakrytą stożkowym dachem.

W latach 1830 - 1840 założono od południa , na terenie dworskich łąk przylegających do rezydencji, rozległy park krajobrazowy. 

Ukształtowano wówczas wielką centralną polanę, wzdłuż której dokonano rzędowych nasadzeń drzew. Wokół parku poprowadzono promenadę spacerową, a także założono liczne ścieżki obiegające łagodnymi łukami trawniki.

 Prawdopodobnie w wieku XVII usypano wał przeciwpowodziowy, ciągnący się kilka kilometrów wzdłuż brzegu Odry. W drugiej połowie XX wieku obiekt obsadzono aleją dębową, uzupełnioną w wieku XVIII. 

Ze starego drzewostanu porastającego park, na baczniejszą uwagę zasługuje dzisiaj szpaler grabów, posadzony mniej więcej w połowie wysokości pałacyku.

 Od północy do elewacji bocznej rezydencji przylega folwark z czworobocznym dziedzińcem, wokół którego postawione zostały budynki gospodarcze. Naprzeciw wejścia głównego do dworku znajduje się płaski teren, pośrodku którego zachował się kamienny cokół z lat 30 - tych XIX wieku.

 Do dzisiaj zachowała się również klasycystyczna kaplica grobowa wybudowana ok. 200 lat temu. Pokoje pałacyku zdobią przepiękne, bogato zdobione piece kaflowe i kominki. 

Odwiedziliśmy w lutym 2014r.