Najcenniejszym zabytkiem Płakowic jest renesansowy pałac (nazywany też zamkiem), należący w swoim czasie do największych założeń rezydencjonalnych na Śląsku.
Od ok. 1330 r. do 1530 r. Płakowice należały do rodziny von Raussendorfów, którzy ponoć mieli tu zamek, położony nad Bobrem. Według XIX-wiecznego badacza K. A. Müllera, jego ruiny istniały do 1815 r., kiedy to zostały zniszczone przez powódź.
Zamek w Płakowicach to w rzeczywistości reprezentacyjny dwór, nie posiadający – poza raczej symbolicznymi alkierzami – elementów obronnych. Pierwotnie jednak otaczała go fosa, a może także wały ziemne ze stanowiskami dla artylerii (po których jednak nie ma śladów).
Zamek jest budowlą trójskrzydłową; trójkondygnacyjne skrzydła obejmują prostokątny dziedziniec (28 x 18 m).
Otaczają go podcienia z bogatą dekoracją rzeźbiarską, a nad nimi krużganek z rzeźbioną kamienną balustradą.
Pierwotnie dziedziniec był od wschodu otwarty, ograniczony tylko fosą; później zamknięto go murem kurtynowym. Bryłę budowli wzbogaca kilka ryzalitów.
Portal z wejściem zamkniętym łukiem pełnym oparty jest na schemacie bramy triumfalnej, sławiącej właściciela pałacu.
Umieszczono w nim inskrypcję fundacyjną, medaliony z płaskorzeźbionymi portretami fundatora i jego żony, herby przedstawiające ich genealogię i ornament z liści laurowych.
Odwiedziliśmy w maju 2013r.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz