Pod koniec trzynastego wieku na wysokim prawym brzegu Kwisy powstał
murowano-drewniany zamek, który wchodził w skład systemu warowni
granicznych książąt świdnicko-jaworskich.
Fundatorem był Bolko I Surowy.
Głównym zadaniem zamku była obrona przed licznymi najazdami i
grabieżami czeskimi.
Pod koniec XIV wieku zamek utracił swoje znaczenie
obronne. Jako lenno królów czeskich pod koniec szesnastego wieku
otrzymali go Rechenbergowie od cesarza Rudolfa II.
Na początku siedemnastego wieku przebudowano go w rezydencje
renesansową oraz ufundowano ołtarz w kościele pod wezwaniem Trzech
Króli, równocześnie Kliczków otrzymał również prawa miejski i targowe.
Na początku osiemnastego wieku wokół
zamku powstał park.
W okresie wojen napoleońskich majątek został zniszczony i
rozgrabiony przez wojska napoleońskie.
Pod koniec dziewiętnastego i na
początku dwudziestego wieku na zaproszenie właściciela dóbr w Kliczkowie
wielokrotnie gościł tu cesarz niemiecki Wilhelm II.
Podczas II wojny
światowej zamek został skonfiskowany przez nazistów, na skutek
aresztowań po nieudanym zamachu na Hitlera.
Majątek przetrwał II wojnę światową bez większych zniszczeń, w 1945
został doszczętnie rozgrabiony przez Armię Radziecką i szabrowników
podążających za frontem.
W latach powojennych był siedzibą kilku
instytucji państwowych, a w zachodnim skrzydle stacjonowała jednostka
Wojska Polskiego.
W 1970 zrujnowany obiekt przejęła Politechnika Wrocławska i pierwszy raz
po wojnie próbowała go odremontować.
Pod koniec XX wieku wrocławska
firma kupiła ruiny zamku wraz z częścią zdewastowanego parku.
W 2001 roku zakończono kompleksową odbudowę i adaptację kliczkowskiego
zamku. Obecnie znajduje się tam centrum konferencyjno-wypoczynkowe.
Odwiedziliśmy w kwietniu 2014 r.